quarantainedagboek vrijdag 03/04/20

Daarnet kwam er een pakje en het leek op eigen houtje te zijn gekomen. De deurbel ging en toen ik opendeed was er niemand, enkel een eenzaam achtergelaten pakje. Het blijft vreemd aanvoelen die contactloze omgang met elkaar.

Ik heb altijd geloofd dat ik in se een eenzaat was die gemakkelijk zonder anderen zou kunnen leven, maar daaraan begin ik nu te twijfelen. Ik heb het ook nooit uitgeprobeerd omdat ik vreesde er wat vreemd door te zullen worden. Nu lijkt dit voor een deel van de bevolking effectief zo te zijn. Anderen blijven dan weer hardnekkig de regels overtreden omdat ze menen over bepaalde privileges te beschikken. Met beide groepen heb ik het even gehad want in hun egocentrische wereld wil ik niet leven.

Ik ben blij met de krantenartikelen over de kwetsbaren in onze maatschappij; zoals mensen zonder kot om in te blijven, jongeren met moeilijke thuissituaties, AA’ers zonder persoonlijke begeleiding, dementerenden en mensen met een mentale beperking die de situatie niet begrijpen. Het doet goed mijn focus naar hen die het veel moeilijker hebben te kunnen verleggen en me niet blind te staren op grafieken, cijfers en doemberichten waarmee we dezer dagen om de oren worden geslagen. Oké, ik moet verplicht thuis blijven, maar ik heb er tenminste een. Ik ben gezegend met een warm gezin, hoef niet te strijden tegen opdringerige verslavingen en word niet verteerd door eenzaamheid. 'Always look on the bright side of life’, zong Monty Python en dat wil ik heel graag doen.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


quarantainedagboek vrijdag 03/04/20

Poëzie

Nachtelijke inspiratie

Doe maar gewoon en de boektrailer

De zoektocht naar een titel

Hoe het begon